GEZnO na 100% – część 2

Wynik z pierwszego etapu – piąte miejsce – powodował, że spina i stres przed startem były mocno obecne i w rzeczy samej, niczego być pewnym nie można było. Z przynajmniej trzema zespołami byliśmy w niebezpiecznie bliskim kontakcie. Było więc pewne, że żeby się utrzymać trzeba walczyć na ostro. I tak właśnie było, z tymże walka po wielokroć wychodziła daleko poza zasady fair – play.

Do trzeciej pary – Łukasza Warmuza i Oli Dzik – tracimy nieco ponad 20 minut. Znając jednak ich możliwości, wiemy o że bezpośrednią walkę będzie niezwykle trudno. Zaś do czeskiego małżeństwa Horov’ów mamy zaledwie jedną minutę. Nie mniej jednak nie nastawiamy się na walkę. W sobotę Szacowna Pani Magda Horova, pełniąca rolę nawigatora w zespole, obierała tak pewne i szybkie warianty, że o ile na prostych przelotach wyprzedzaliśmy ich znacznie, o tyle przy azymutach i trudnych wejściach, wkładali nam po wielokroć kilka minut. Tym większe wyrazy szacunku. Zaś za nami tłocznie – w przeciągu 30 minut, trzy niezwykle mocne teamy. To właśnie z nimi przyszło nam nieustannie ścinać się na całej trasie niedzielnego etapu.

Podobnie jak w dniu wczorajszy, pierwszy wariant był w zasadzie wspólny dla wszystkich kategorii. I tak i tym razem, peleton zaczął się rozciągać dopiero na sztywnym podejściu. Punkt podbijamy już w pełnym słońcu. O ile wczoraj grzałka przeganiała po niebie jeszcze kilka chmurek, o tyle dzisiaj lampa daję popalić – krótki rękawek to zdecydowanie najkorzystniejszy wybór na tę piękną listopadową niedzielę.
Od początku ogień jest niesamowity – ciśniemy na maksymalnych możliwościach, podbiegając pod górki i ostro rwąc w dół, a i tak mijamy się wciąż z tymi samymi zespołami. Stosunkowo proste przeloty powodują, że nawigacyjnie trudno jest dzisiaj zyskać konkretniejszą przewagę. Bardziej bowiem niźli czytanie mapy, przydaję się dzisiaj umiejętność – ponoć doskonale opanowana przez naród nad Wisłą – cwaniakowania. Dlaczego? Spójrzcie w mapki podane na dole. Kilka przykładów.

Punkt 39. Na szeroką ściechę wschód – zachód prowadzącą na punkt przy strumieniu wpadamy jakieś 300 metrów poniżej punktu. No nic, trzeba dymnąć do góry i nawrót. Mariola tuż przy moim boku. Biegniemy, podbijamy, zawracamy i… co widzimy? Dwa mixy w połowicznych składach. Co się dzieję? Laski cisną w dół, a panowie biegną podbić punkt.

Punkt 62. Wchodzimy na punkt bezbłędnie, trzymając się bardziej poziomicy niźli słabo widocznej ścieżki. Po podbiciu jakieś 400 metrów trzeba ostro wydymać w górę. Co widzimy? Pan podbija punkt, a pani już dawno na szczycie, przysiadła oczekując na partnera. I zaręczam – nie dlatego, że zdążyła już tak nadrobić.

Punkt 57. Niby początek strumyka, ale ten rozwidla się w ledwo widoczne rowki. Co się dzieje? Panowie ciekają po podmokłym terenie, a Panie kosztują słońca na położonej nieopodal polanie.

Scorelauf 53, 54, 55. Festiwal cwaniactwa. I punkt szczytowy naszego poirytowania. Idziemy w kolejności 53,54,55. Z 53 na 54 mijamy dwa mixy, idące w odwrotnej kolejności [54,53,55]. Ale ale – coś mi nie pasuje? Dlaczego Panowie dymają sami? Odpowiedź znajdujemy na 55 – Panie już tam czekają, kosztując z pewnością cudownie szumiących potoków.

I – szczerze – pal licho to notoryczne łamanie regulaminu, jest ono gigantyczną niesprawiedliwością, cwaniactwem w czystej postaci. Moją najgłębszą odrazę budzi sytuacja w której reakcją jednego z Panów na uwagę o wyżej podanym niestosownym zachowaniu jest odparsknięcie – „weź się nie stresuj”. Cóż – jest to czystej miary buractwo, które wybitnie zepsuło nam przyjemność ścigania się tego dnia. Tyle żołądkowań, bo kompletnie nie warte są one szerszej wspominki z całych zawodów, wróćmy więc do sytuacji, które tego dnia zapadną nam głęboko w pamięci.

I wybaczcie, że tak nie składnie, z zaburzoną chronologią, ale niedziela to było swoiste kosztowanie momentów. Jak na przykład przyjemna stokówa z 57 na 53. O ileż przyjemniej biegnie się z parą, która nie dość, że doskonale się bawi, to jeszcze robi to z klasą i wyrafinowaniem [ale Kshysiek, czemu nie zaznaczyłeś punktów?;)] – mówię o Raidlight Napieraj.pl, czyli Magdzie i Kshyśku, którzy po tym jak w sobotę przygotowywali dla nas racuchy na bufecie, tak w niedzielę postanowili pomęczyć się z nami.

Z 62 na 57 ciśniemy przez Glinkę. Dzwonią kościelne dzwony, lud tłumnie wylewa się ze świątyni. Przeciskamy się środkiem asfaltu, biegnąc cały czas, gdy nagle, zza przystanku nieopodal mostku pada takie oto pytanie: „Ale jak to tak? W niedzielę?”. 😉 Ano w niedzielę. I przyjemnie, bo starsze Panie dopingują z werwą. Fantastyczny zastrzyk energii.

I jak już wpadamy na metę. Czechów nie ma. Mija minuta – czwarte miejsce! Gigantyczna radość. Nie śnił się taki wynik zupełnie! Mariola przeszczęśliwa, zaskoczona. Jak to tak – pytam sam siebie – prawie nie trenowałaś ostatnio, a formę przez całe zawody miałaś lepszą ode mnie? Chapeau bas partnerko!

I jeszcze słówko o krakowskim COMPASS’ie, który z heroiczną wręcz nieustępliwością przygotowuje nam imprezy bardzo dobre i najlepsze. To kolejna taka. Od punktów, map, bazy, mety, nagród – wszystko zagrało daleko wyżej od oczekiwań.

—-
Zaś historia występu całkowicie męskiego teamu nonstop napieraj [Gaweł Boguta i Marek], to przygoda trochę z innej bajki. Pierwszego dnia katorżniczy etap – 40,5 km/7.45h/60 min kary za brak jednego punktu. W sumie około 2600 m przewyższenia. Panowie przybiegli na metę, gdy robiło się szaro. Wieczorem Marek opowiadał, że bardziej od nawigacyjnych umiejętności liczyła się buła. Ostrego napierania pod górę bowiem nie brakowało. I strasznie żałował, że nie wziął na trasę kijków. Następnego dnia, zaopatrzony już w aluminiowe wsparcie, zaliczyli etap „tak jak należało”: bez wtop, precyzyjnie, szybko i wykręcając jeden z lepszych czasów tego etapu. W niedzielę wykręcili „tylko” 37 km w 6:30h. Przewyższenie około 2000m. Najważniejsze jednak – co wielokrotnie podkreślał Marek – po kontuzji kostki z przed wakacji nie ma śladu, co dobrze prognozuje na wiosenne starty, do których może się bez przeszkód przygotowywać.

Prezentujemy również cały zestaw wariantów z dwóch etapów dla nonstopwego mixu i dla Marka z Gawłem. Ponadto, dla nieco pełniejszego zobrazowania przewyższeń, Gaweł przesyła zrzut z GPS’a. Zachęcamy do komentowania, oceniania i … do zobaczenia na kolejnym starcie [a ten już bardzo niedługo].
Etap 1 i 2 – kategoria MIX

Etap 1 i 2 – kategoria MM

Etap 1 i 2 – ślad z GPS